Segal Kalman (1917–1980), poeta, prozaik, publicysta, dziennikarz radiowy tworzący w języku polskim i jidysz. Ur. 29 XII w Sanoku, był synem Lejba Segala i Ity z Manasterów. Pochodził z rodziny żydowskiej od pokoleń osiadłej na wsi: ojciec był rolnikiem, prowadzącym gospodarstwo na przedmieściu Sanoka, dziadek zaś karczmarzem w pobliskiej wsi Trepcza. W l. 1932–5 był S. uczniem Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku; nie ukończył go, najprawdopodobniej ze względu na sytuację materialną. Informacje o tym, iż został relegowany ze szkoły w r. 1932 ze względu na przynależność do Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy nie znajdują potwierdzenia w zachowanych dokumentach. W r. szk. 1934/35 uczęszczał do kl. VI humanistycznej. Po przerwaniu nauki pracował w gospodarstwie rodziców, imał się też różnych zajęć dorywczych zarówno w Sanoku, jak i w Wilnie: był robotnikiem w fabryce octu, pomocnikiem murarskim, komiwojażerem, robotnikiem kolejowym, korepetytorem, nauczycielem domowym. W wywiadach wspominał, iż jako gimnazjalista został uwięziony za działalność polityczną. W czasie drugiej wojny światowej S. znalazł się na terytorium ZSRR. Aresztowany, osadzony w łagrze na Kołymie, do Polski powrócił w r. 1946. Na krótko wyjechał do Austrii (1946–7), by ostatecznie zamieszkać w Katowicach. Początkowo zarobkował jako nauczyciel w domu sierot i księgowy, od r. 1950 poświęcił się pracy dziennikarskiej i literackiej. Od r. 1952 pracował w katowickiej redakcji literackiej Polskiego Radia. Był autorem słuchowisk, adaptacji literackich, reportaży, felietonów, a do r. 1956 także programów w języku jidysz dla zagranicy. Jako poeta jidysz S. debiutował w r. 1947 w piśmie „Ojfgang” wydawanym w Austrii. Ogłosił zbiory poezji: Lider (Wiersze, W. 1952), Majn naje hajm (Mój nowy dom, W. 1953), Friling baj majn tir (Wiosna u moich drzwi, W. 1955). Tradycyjna formalnie liryka S-a czerpie motywy z biografii poety, z żydowskiego folkloru, z tragedii wojennej Żydów, ale także i z socrealistycznych schematów. Od r. 1950 publikował S. również utwory polskie, od r. 1952 należał do Związku Literatów Polskich, a pierwszą książkę polską wydał w r. 1956. Reportażowa Polska, proza S-a z l. pięćdziesiątych, również mieści się w nurcie socrealizmu. W późniejszej twórczości S-a znajdują się powieści i opowiadania wyrastające z doświadczeń autobiograficznych, podejmujące tematykę małomiasteczkowej codzienności polsko-ukraińsko-żydowskiego pogranicza.